Organizacja przestrzeni architektonicznej związana jest bardzo mocno z wielką odpowiedzialnością spoczywającą na twórcy. Kreujemy przestrzeń dedykowaną dla człowieka, a właściwie społeczeństwa, co robi sprawę bardziej skomplikowaną, gdyż należy znaleźć złoty środek by usatysfakcjonować wszystkich. To wymaga od architekta świadomości , tego co zdarzyło się „wczoraj”. Projektant musi także posiadać zdolność znalezienia odpowiedniego „kodu” społeczeństwa, w którym przyjdzie mu kształtować otoczenie.

Na przestrzeni dziejów , teorii wyjaśniających czym jest architektura powstało wiele. Od Witruwiańskiego: trwałość, użyteczność, piękno poprzez teorię , że architektura jest grą brył w świetle, czy sztuką kreowania przestrzeni. Wszystkie te teorie są poprawne i trafnie oddają sedno sprawy.

Sporządzić plan znaczy doprecyzować, ustalić koncepcję.
Najpierw trzeba mieć jakieś koncepcje.
Koncepcje te trzeba uporządkować, by stały się czytelne – wykonalne i przekazywalne. Należy więc wskazać jakiś konkretny cel, a żeby mieć taki cel najpierw potrzebne są koncepcje. Plan to coś w rodzaju esencji, jak szczegółowy spis treści. Jest tak skoncentrowany, że przypomina kryształ albo szablon geometryczny, zawiera potężną dawkę myśli i podstawowy cel.

Le Corbusier Vers une architecture

Architektura jako sztuka, jest także zobowiązana do wywołania w odbiorcy konkretnych emocji. Powinna przykuwać uwagę, a z drugiej strony też nie rzucać się w oczy. Konkretny efekt zostaje osiągnięty poprzez grę kolorów, odpowiednio zastosowane materiały, rytm lub jego brak, skalę i proporcje obiektu a także, może i najważniejsze, poprzez znalezienie odpowiedniej formy obiektu.